Nicky

Dromen over paarden, wie had ze niet? Hopelijk droom je nog steeds trouwens. Voor iedereen zijn deze dromen anders, de een droomt er van een prachtige kür op de klanken van Wibi Souriajadi in de Grand Prix te rijden, de ander om zonder zadel en hoofdstel door de branding te galopperen en weer een ander droomt ervan over huizenhoge hindernissen te vliegen.

Wat je droom ook was, hoe ver sta jij hier nu vandaan? Kom je al ergens in de buurt? Of lijkt het er in de verste verte nog niet op? Heb je jouw droom misschien zelfs al opgegeven? Of leef je juist jouw droom?

Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik volmondig ja kan antwoorden op de laatste vraag! Ik leef echt mijn droom, hoe geweldig is dat!

Als klein meisje droomde ik ervan, net als Anky:-) Grand Prix te rijden. Ik droomde nog meer van een eigen pony, later een eigen paard, maar dit bleef bij dromen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was en woonden niet bij elkaar om de hoek. Door de weeks was ik bij mijn moeder, in het weekend bij mijn vader. Dit maakte het hebben van een eigen pony minder praktisch. Hoe ik ook zeurde, huilde en smeekte, de pony of het paard kwam er niet.

In het weekend reed ik paard, gelukkig had ik veel vriendinnetjes met wel eigen paarden en reed ik op een manege/ handelsstal waar altijd zat te rijden viel. Ik kon dan ook alsnog wel veel ervaring opdoen, vooral met veel verschillende paarden, maar nooit kon ik echt verder komen zeg maar. Toen ik 16 was brak dat me op en stopte ik helemaal met paardrijden.

Maar het dromen van een eigen paard bleef.

Ik werkte al jong fulltime en door een collega kwam ik weer in aanraking met paarden. Op mijn 19e kocht ik mijn allereerste eigen paard Tzigane en al snel wist ik dat dit was wat ik wilde, een leven tussen de paarden.

Hoe leef je dan je droom?

Heel simpel

Eigenlijk heel simpel, tenminste in theorie, want om dit in de praktijk ook altijd tot uitvoering te brengen is best lastig soms.

Iedere dag zet je een klein stapje richting jouw droomleven. Om dat te kunnen doen, moet je die droom heel levendig voor je kunnen zien, dus visualiseren (iets heel levendig voor je kunnen zien, het kunnen voelen, ruiken en horen) is een must! Vervolgens plan je een soort van route naar dit droomleven toe, allemaal kleine tussenstapjes.

Voor mij was stap 1 een eigen paard. Stap 2 wedstrijdervaring opdoen en mezelf verder rijtechnisch ontwikkelen. Stap 3 een instructeursopleiding doen, want ik wilde andere helpen. Enz. enz.

Door het grote plaatje altijd helder voor je te zien en telkens kleine stapjes richting dit doel te blijven zetten, maakt dat er telkens deuren open blijven gaan. Natuurlijk loop je ook wel eens met je hoofd tegen de muur, maar de kunst is je daar niet door tegen te laten houden en weer naar een klein stapje voorwaarts te zoeken, je past het plan iets aan en je gaat weer door.

Deze simpele theorie heeft mij gebracht waar ik nu ben, eigenaresse van een prachtige stal, Grand Prix ruiter, een stal vol geweldige (eigen) paarden en een hele community met gelijkgestemde paardenmensen. Ik ben een heel gelukkig en dankbaar mens:-)

Methode

Deze simpele theorie heb ik omgezet naar een methode tot het boeken van succes: de SPARK-methode. Met deze methode leer je door de simpele stappen te volgen succes te boeken. Dit geldt voor ieder aspect in je leven en dus zeker ook voor alles wat je wilt bereiken met jouw paard.

In mijn werk als trainer, instructeur, ruiter, jury, praktijkbegeleider etc. kwam ik tools te kort. Ik wist dat ik meer progressie kon boeken en ik zocht naar mogelijkheden hiertoe. Ik ging alles bijhouden, eerst in schriftjes en mappen, later op de computer. Ik bewaarde de naslagwerken en gaf deze mee met de paarden en de ruiters. Telkens weer zorgde dit voor meer resultaat.

Langzaam maar zeker ben ik dit steeds verder uit gaan werken. Samen met mijn liefde voor het schrijven, het inspireren van ruiters zoals jij en het willen verbeteren van de levenskwaliteit van de paarden en de paardenmensen, is hier de Equi-Agenda uit ontstaan.

Retetrots ben ik op het eindresultaat! Het is een prachtige, ruim 300 pagina’s tellende, fullcolour agenda geworden, die de ruiter helemaal mee neemt om van dromen doelen te maken en voorzien van alle tools om deze doelen ook daadwerkelijk te behalen.

Want als ik het kan, zelfstandig, zonder opstapjes, zonder gouden lepels, sponsoren, rijke ouders, bergen talent enz.

Waarom zou jij dan niet jouw droomleven kunnen leven?

Wil jij ook jouw droomleven leven?

De Equi-Agenda leert jou jouw dromen om te zetten in haalbare en uitdagende doelen. En het helpt jou om dag in dag uit de juiste stappen te blijven zetten richting dit doel, om zo jouw droomleven te kunnen leven.

Bestel de Equi-Agenda 2019 nu hier!

Wil jij graag nog meer tools om jouw droomleven te kunnen leven en dit online? Lees dan hier verder!

Of werk je graag 1:1 aan het leven van jouw droomleven? Lees dan hier verder!

“Het gaat er om wie je wilt zijn, wat je wilt uitdragen en wat je veranderd wilt zien in deze wereld.”

Zo sloot ik mijn laatste blog af.

Dat gezegd hebbende trainde ik weer heerlijk verder. Mijn paard Wendel was nog steeds niet topfit, maar door het verder oppakken van de training verbeterde hij wel en dat is voor mij altijd een graadmeter. Verbetert het paard door beweging ga ik door, verslechtert het, doe ik minder.

Wel besloot ik met hem naar Eric Laarakker van de Holistische Praktijk voor dieren Den Hoek te gaan omdat ik alles wilde uitsluiten. Daar bleek dat hij inderdaad wel weer aan de beterende hand was, maar door de tetanusenting die hij had gekregen in april weer een terugval had gehad.

Wendel is een houttype en houttypes zijn niet op hun best in het voorjaar, hun weerstand is dan lager. Hoe stom dat ik hem juist dan had laten enten. Ergens wist ik dat wel, maar nooit bij stil gestaan. De paarden worden gewoon gemakshalve allemaal tegelijkertijd geent, zo ook Wendel. Daarnaast is het ook helemaal niet nodig een paard ieder jaar tegen tetanus te enten, je kunt dus ook gewoon om een enting enkel tegen influenza vragen. Vanaf nu zal ik hem dan ook in het najaar laten enten en maar eens in de zoveel jaar inclusief Tetanus.

Eric behandelde hem op de voor mij bekende manieren maar ook met iets (voor mij) nieuws, namelijk geluid. Uitleggen kan ik het nog niet helemaal, behalve dat het lichaam voor een heel groot gedeelte uit water bestaat en water geluid geleidt. In ieder geval knapt hij tot op heden steeds verder op, hij wordt fitter, zijn vacht wordt beter en hij is energieker.

Na het gesprek met de stof tot nadenken met Laurens sprak ik een les af bij hem op de Selevia Hoeve. Wendel was toen nog niet op zijn best, maar hij werkte keihard, altijd trouwens. We werkten aan ruggebruik, de juiste voorwaarden voor de eners, de passage uit de draf, de piaffe vanuit de stap en op mijn zit in plaats van met been. Het voelde eerst nog wat onwennig, maar het werkte wel direct!

Ook trainde ik verder met vaste trainer Tonnie. Wendel werd alsmaar sterker en het rijden van wedstrijden kwam langzaam maar zeker weer in zicht. Wendel bleef me telkens weer verbazen, voor het eerst in onze carrière had ik stukken waarbij hij zo fijn over de rug en naar de hand toe liep dat ik dan enthousiast naar Shannon riep dat dit was hoe aanleuning moest voelen, euforisch was ik!

Ik ging steeds proefgerichter trainen tot ik besloot gewoon te gaan. Ik zocht een wedstrijd uit hier vlak om de hoek op het prachtige terrein van Blom. Kadervorming. Leuk beginnetje na lange tijd. Ach, ik ging toch voor mezelf hield ik mezelf voor. Wendel is de eerste keren nooit op zijn best of misschien ik wel niet. Pas na een aantal keren starten worden we langzaam aan beter, de spanning vloeit dan wat af en dan lukt het me beter er aan te rijden. Maar goed, ik moet toch ergens gewoon beginnen.

Het losrijden ging best fijn. In de proef ging het echter weer mis, de 2e piaffe, altijd die verdomde 2e piaffe:-( Dan kan ik hem net niet voor mijn been houden, ga ik voorzichtig doen omdat ik weet dat dat kan gebeuren en dan gebeurt het juist. Hij vliegt dan achteruit en het enige dat ik doe, behalve proberen voorwaarts te komen natuurlijk, is tellen af ik al uitgebeld ga worden.

Uiteindelijk krijg ik hem ook weer voorwaarts en rijden we rest van de proef wel uit, met wat slordigheden en 13 eners in plaats van 15, maar mooi is het niet meer. Wendel wordt dan zo enthousiast en loperig dat ik hem niet op achter kan houden, niet mooi over de rug en dus ook niet fijn in de aanleuning kan houden. Ook durf ik hem dan niet terug te zetten, bang voor nog zo’n uitspatting. Balen! En dan nog de punten.. Nog erger balen! Wat een drama met een 2 voor de piaffe, een 1 voor de overgang en een 1 voor de passage niet getoond. Tja, dan gaat het hard…

Voor zo ver in de verste verte nog lang geen 70% dus.

Maar.. Ik had nog 2 wedstrijden in het verschiet, routine opbouwen. 2 dagen achter elkaar op dezelfde lokatie, dat leek me wel een goed plan. Ik besloot het eens over een andere boeg te gooien. Stang en trens in de wilgen en een gewoon trensje om eens te kijken wat dat ons zou brengen. Wendel houdt er niet van te wisselen, ik rij hem dus altijd met exact hetzelfde hoofdstel, want zelfs dezelfde bitten in een ander hoofdstel maakt al dat hij zijn mond open doet.

Het ging in eerste instantie best heel fijn, maar na een paar dagen begon hij ongewenst gedrag te vertonen. Nu kan Wendel wel eens vaker draken, maar nu werd het toch wel knap lastig. Piaffe & passage werd hem niet. Stoppen, niet naar voren willen, achteruit, springen, omhoog, kortom staakgedrag, net als in de 2e piaffe in de proef. Met alles wilde hij het gevecht met me aan gaan, typisch een houttype. Gelukkig heb ik dat wel afgeleerd in de loop der jaren, ik wil niet meer vechten met een paard en al helemaal niet met mijn maatje.

Ik ging zelf twijfelen. Ja, ik vroeg hem wel lager te lopen dan gebruikelijk, want dat ruggebruik he… Maar zou hij daar zo erg op reageren? Zou hij iets mankeren, want hij werkt normaal graag? Zou het aan het trensje liggen? Maar dat is toch alleen maar minder heftig zou je denken? Was de druk te hoog? Kon hij dat kleine stukje lager gewoon niet. Lag mijn zadel wel goed. Deed ik zelf iets niet goed? Ik koos ervoor te stoppen, het zekere voor het onzekere en op dat moment ging ik het niet opgelost krijgen, want hij heeft echt een hele lange adem…

Alles nagevoeld en nagekeken, niets te vinden.

Volgende dag, zelfde verhaal bij paffe-passage.

God zij dank kwam daar mijn vriendinnetje Samantha aanlopen. “Zal ik even helpen?” “Nou heel graag!!!” Ze maakte me erop attent dat ik hem te rond vroeg en hem meer met de neus naar voren moest laten zakken. Het ging nog niet vanzelf, maar het werd absoluut beter! Zo blij dat ik aan mijzelf twijfelde en gestopt was de dag ervoor. Het was mijn eigen schuld! Gelukkig weer een opening en we spraken af dat ze me nog een keer zou helpen en mee zou gaan op wedstrijd.

Ook de volgende training ging weer wat beter, maar het bleef toch een beetje rommelen. Ik besloot toch op wedstrijd te gaan, omdat we toch ook gewoon weer routine moesten krijgen. Ik zou de enige in de GP zijn, dus ik werd in ieder geval eerste vond ik.

Alles en iedereen afgestoft, opgepoetst, aangesloten, gewassen, gestreken, ingepakt en ingevlochten, klaar om te gaan! Tenminste.. “Sam, moet je nou eens kijken, hij staat de hele tijd met zijn rechterachtervoet te slaan naar de vliegen. Al de hele tijd tijdens het wassen en vlechten. Alleen met rechts en dat was van de week na de training met afspuiten ook al eens.”

Samantha zei direct dat als ik twijfelde ik niet moest gaan, want dat was niet voor niets. Tja, alles helemaal klaar om te gaan. Dan zeg je toch ook niet zo maar we gaan niet omdat hij naar de vliegen slaat? Dus, tussenoplossing, ik gooi hem aan de longe. Wat denk je? Hartstikke kreupel rechtsachter! Bij nader onderzoek bleek dat hij ook niet graag achteruit wilde lopen. Verder op het eerste oog niets te zien of te voelen. Omdat hij zo met die voet bleef slaan, dachten we toch aan een zweertje, niets warm, maar voor de zekerheid in de soda gezet. Eenmaal schoongeweekt bleek er een gat voor in de straal te zitten die hem hartstikke zeer deed. Hoe hij daar aan komt? Geen idee.

Uiteraard alles afgezegd, de knotten eruit, alles weer opgeruimd. Wendel met een luier met soda om zijn voet op stal en ik in het zwembad met 30′.

De grote vraag is nu alleen: Was ons probleem rijtechnisch? Of was er een fysieke oorzaak voor zijn gedrag?

De tijd zal het leren wanneer zijn voet is hersteld…